rectificatio
Latin
Noun
rēctificātiō f (genitive rēctificātiōnis); third declension
Declension
Third-declension noun.
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | rēctificātiō | rēctificātiōnēs |
Genitive | rēctificātiōnis | rēctificātiōnum |
Dative | rēctificātiōnī | rēctificātiōnibus |
Accusative | rēctificātiōnem | rēctificātiōnēs |
Ablative | rēctificātiōne | rēctificātiōnibus |
Vocative | rēctificātiō | rēctificātiōnēs |
Descendants
- Catalan: rectificació
- Galician: rectificación
- French: rectification
- Italian: rettificazione
- Portuguese: retificação
- Romanian: rectificație
- Russian: ректификация (rektifikacija)
- Spanish: rectificación
References
- “rectificatio”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- rectificatio in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.