aleć

From ale +‎ -ć. First attested in the 14th century.

• IPA^(key): (10^th–15^th CE) /alʲɛt͡ɕ/
• IPA^(key): (15^th CE) /alʲɛt͡ɕ/

aleć

1. (emphatic) but
2. The meaning of this term is uncertain.
   • 1930 [Fifteenth century], “Gen”, in Ludwik Bernacki, editor, Biblia królowej Zofii (Biblia szaroszpatacka)‎, 28, 15:

     Nye ostawyø czyø tam, alecz napelnyø (pro alez?; nec dimittam, nisi complevero), czsokolyczyem rzekl

     [Nie ostawię cię tam, aleć napełnię (nec dimittam, nisi complevero), czsokoliciem rzekł]

• Polish: aleć

• B. Sieradzka-Baziur, editor (2011–2015), “aleć”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego [Conceptual Dictionary of Old Polish] (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN

Inherited from Old Polish aleć. By surface analysis, ale +‎ -ć.

aleć

1. (Middle Polish, emphatic) but

aleć

1. (Middle Polish, emphatic) Emphatic particle.

• “aleć”, in Słownik Polszczyzny XVI Wieku [A Dictionary of 16th Century Polish], 2010-2023
• “ALEĆ”, in Elektroniczny Słownik Języka Polskiego XVII i XVIII Wieku [Electronic Dictionary of the Polish Language of the XVII and XVIII Century], 07.07.2009